Odporność na szorowanie na mokro

Odporność na szorowanie na mokro dostarcza informacji o trwałości i możliwości oczyszczenia farby do ścian i sufitów w stanie suchym. Jest miarą odporności na ścieranie mechaniczne farby do wnętrz.

Odporność na szorowanie na mokro określona jest w normie PN-EN 13 300 i podzielona na pięć klas. Klasa 1 wskazuje najwyższą, a klasę a najniższą odporność na ścieranie. Klasyfikacji dokonuje się na podstawie znormalizowanych badań – im mniejsza utrata grubości ścieranej powłoki, tym większa jest jej trwałość.

Klasyfikacja wg znormalizowanego badania

Klasa 1

 < 5 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania

Klasa 2

 ≥ 5 μm i < 20 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania

Klasa 3

 ≥ 20 μm i < 70 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania

Klasa 4

 < 70 μm ubytku grubości po 40 cyklach szorowania

Klasa 5

 ≥ 70 μm ubytku grubości po 40 cyklach szorowania

 

Odporność na szorowanie na mokro a utrzymanie w czystości

Ogólnie
W typowych pomieszczeniach mieszkalnych wystarczająca jest 3 klasa odporności na szorowanie mokro. Pomieszczenia silniej narażone na oddziaływania mechaniczne, np. korytarze powinny być malowane farbami klasy 2 lub 1.

Klasa 1 odporności na szorowanie na mokro

Powłoka może być czyszczona szczotką wykonaną z naturalnego włosia oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do ekstremalnie obciążonych powierzchni wewnętrznych, np. wejścia do domu, klatki schodowe i budynki użyteczności publicznej.

Klasa 2 odporności na szorowanie na mokro

Powłoka może być czyszczona szczotką wykonaną z naturalnego włosia oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do mocno obciążonych powierzchni wewnętrznych, np. szkoły, przedszkola, baseny itp.

Klasa 3 odporności na szorowanie na mokro

Powłoka może być czyszczona szmatką lub gąbką oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do średnio obciążonych mechanicznie powierzchni wewnętrznych ścian i sufitów jak np. typowe pomieszczenia mieszkalne.