Odporność na szorowanie na mokro
Odporność na szorowanie na mokro dostarcza informacji o trwałości i możliwości oczyszczenia farby do ścian i sufitów w stanie suchym. Jest miarą odporności na ścieranie mechaniczne farby do wnętrz.
Odporność na szorowanie na mokro określona jest w normie PN-EN 13 300 i podzielona na pięć klas. Klasa 1 wskazuje najwyższą, a klasę a najniższą odporność na ścieranie. Klasyfikacji dokonuje się na podstawie znormalizowanych badań – im mniejsza utrata grubości ścieranej powłoki, tym większa jest jej trwałość.
Klasyfikacja wg znormalizowanego badania
Klasa 1 | < 5 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania |
Klasa 2 | ≥ 5 μm i < 20 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania |
Klasa 3 | ≥ 20 μm i < 70 μm ubytku grubości po 200 cyklach szorowania |
Klasa 4 | < 70 μm ubytku grubości po 40 cyklach szorowania |
Klasa 5 | ≥ 70 μm ubytku grubości po 40 cyklach szorowania |
Znormalizowane urządzenie do badania odporności farb wewnętrznych na szorowanie na mokro
Odporność na szorowanie na mokro a utrzymanie w czystości
Ogólnie
W typowych pomieszczeniach mieszkalnych wystarczająca jest 3 klasa odporności na szorowanie mokro. Pomieszczenia silniej narażone na oddziaływania mechaniczne, np. korytarze powinny być malowane farbami klasy 2 lub 1.
Powłoka może być czyszczona szczotką wykonaną z naturalnego włosia oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do ekstremalnie obciążonych powierzchni wewnętrznych, np. wejścia do domu, klatki schodowe i budynki użyteczności publicznej.
Powłoka może być czyszczona szczotką wykonaną z naturalnego włosia oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do mocno obciążonych powierzchni wewnętrznych, np. szkoły, przedszkola, baseny itp.
Powłoka może być czyszczona szmatką lub gąbką oraz wodą z dodatkiem neutralnego detergentu. Nadaje się do średnio obciążonych mechanicznie powierzchni wewnętrznych ścian i sufitów jak np. typowe pomieszczenia mieszkalne.